Smaki i smaczki Tajlandii

Każdy kraj ma swoje zwyczaje i drobne dziwactwa. Zwykle są niegroźne, czasem zabawne, często pragmatyczne, czasami irytujące. Koloryt Tajlandii tworzy kilka zjawisk.

Powszechne w Azji przekonanie, że wytarcie nosa w miejscu publicznym jest skrajnie nieeleganckie. Za to pociąganie nosem, tak zwane "flukanie" lub "siąkanie" przez kilka godzin, nie jest najmniejszą ujmą na honorze.

Absolutna nieumiejętność czytania mapy - brak kompetencji powszechny dla tego regionu.

Tajowie żywią ogromny szacunek dla króla, obraza majestatu traktowana jest jak przestępstwo. Jednym z przejawów patriotyzmu jest odgrywanie w publicznych miejscach hymnu państwowego, dwa razy dziennie. Spotykało nas to zazwyczaj na stacjach autobusowych lub kolejowych i trzeba przyznać, że poddani Bhumibola Adulyadeja z dużą powagą traktują ten narodowy rytuał.

Tajlandia to duży kraj, a kolej nie cieszy się najlepszą sławą z powodu opóźnień. Bardzo dobrze prosperuje za to sektor przewozów autokarowych, a autobusy nocne są tym, czego każdy aktywny turysta, wcześniej czy później, w Tajlandii zakosztuje. Jakość usług waha się pomiędzy firmami, czasem ocierając się o luksus, przeważnie jednak nie schodząc poniżej bardzo porządnego poziomu. Fotele są wygodne i rozkładają się bardziej niż w większości linii lotniczych, na pokładzie serwowane są bezpłatne napoje i przekąski. Jeśli obsługa nie roznosi jedzenie, należy zachować czujność na postojach. Na popularnych trasach istnieją prawdziwe centra żywieniowo-obsługowe będące skrzyżowaniem jadłodajni z night marketem. W części stołówkowej, za okazaniem biletu, dostaje się ciepły posiłek. Personel kantyny, z wprawą mistrzów musztry, usadza pasażerów przy wspólnych 8-10 osobowych stołach, na które wjeżdża garnek z ryżem i półmiski z daniami. Nie ma czasu na pogawędki, ale nikt też nie rzuca się na jedzenie, nie nakłada kopiastych porcji, które zostawia w połowie niezjedzone. Umiar jest w cenie, a kultura przy stole świadczy o kulturze człowieka.

W nocnych autobusach cierpieć będą wielbiciele nocnych lektur, ponieważ światło gaśnie w około godzinę po wyruszeniu ze stacji początkowej i mniej więcej kwadrans po postoju. Lampki nad fotelami nie działają, więc jeśli ktoś chce poczytać dłużej książkę, musi zawczasu zaopatrzyć się w latarkę.

Masaże, to jedna z rzeczy, z którymi nieodmiennie kojarzy się Tajlandia. Zabiegowi temu z równym upodobaniem oddają się turyści, co miejscowi. Salonów i szkół masażu jest zatrzęsienie, jednak w turystycznych miejscach warto kierować się rekomendacją kogoś, kto nie ma interesu w poleceniu tego, a nie innego miejsca. Dobrze wykonany masaż potrafi zdziałać cuda, ale trudno go nazwać czystą przyjemnością. Jako zabieg akupresurowy polega na mocnym uciskaniu odpowiednich miejsc na ciele pacjenta, co bywa bolesne.

Z czystym sumieniem mogę zarekomendować, polecony mi przez przyjaciółkę, salon Shewa na ulicy Rambuttri w Bangkoku.

Europejki tęsknią za złotą karnacją, a Azjatki poświęcają dużo wysiłku na wybielenie swojej skóry. W perfumeriach znajdziemy wszystkie międzynarodowe marki kosmetyczne, przy czym 90% specyfików do pielęgnacji ciała będzie w wersji wybielającej. Ta pogoń za niedościgłym ideałem urody, prowadzi czasem do opłakanych efektów. Azjatycka buzia w odcieniu syntetycznej bladości i albinicznego róźu wygląda upiornie. Niejednokrotnie widuje się też efekt poparzeń chemicznych.

Jedzenie w Tajlandii jest pyszne i o zdecydowanym smaku. "Zdecydowanym" oznacza często pikantnym, a poziomy ostrości występują w szerokiej gamie. Osobom lubiącym potrawy łagodne, radzi się zawsze pytać czy "not spicy?". Osobiście lubię pikantne jedzenie, ale nie odważyłam się na tajski poziom "very spicy", ponieważ już "medium spicy" wypalało kubki smakowe.

Najprzykrzejszym doświadczeniem wyjazdu było odkrycie czasowej prohibicji. Alkohol może być sprzedawany wyłącznie w godzinach 11.00-14.00 i 17.00-24.00. Fakt, że do wiedzy tej dochodzimy dopiero ostatniego wieczora świadczy jedynie o tym, jak zdrowy tryb życia prowadziłyśmy podczas całych wakacji.

Zaginiony świat (wycieczka na cztery wyspy)

Jestem rybą! Nie tylko tą zodiakalną. Zawsze zazdrościłam chłopcu-rekinowi, który miał zarówno skrzela jak i płuca. Woda jest moim ulubiony żywiołem, kusi głębiną i uwodzi szumem fal na powierzchni. Nauka nurkowania wydaje się nieunikniona. Wysuwa się nawet na liście marzeń przed skok ze spadochronem.

Przygotowani do nurkowania

Nurkowanie bez sprzętu daje przedsmak tego, co oferują okoliczne wody. Maska i rurka pozwalają, z bezpiecznej odległości, podziwiać piękno podwodnego świata: ryby w neonowych kolorach przemykające między koralowcami, ukwiały, jak morskie kwiaty kołyszące się w rytm fal, jeżowce o długich kolcach płochliwie kryjące się między skałami i małże o wyglądzie waginy, nabrzmiałe pożądaniem ofiary.

Ryby tak małe, że niewielki byłby z nich pożytek na talerzu, kompletnie ignorują obecność człowieka. Zdają się wiedzieć, że te wielkie, niezgrabne stworzenia, z trudem poruszające się w wodzie, nie stanowią dla nich zagrożenia.

Wpływam w ławicę błękitno-srebrnych rybek. Rozgarniam rękami wodę, a małe ciałka rozstępują się przede mną jak kurtyna. Żywa zasłona zamyka się za plecami i oto znajduję się w środku migotliwego kręgu, który wiruje wokół mnie. Syreni śpiew kusił uszy antycznych marynarzy, mnie zwodzą widoki. Zawieszona w toni, okrążana przez ryby, tkwię w środku zaklętego kręgu i przez długie chwile zbieram siły by złamać czar i wypłynąć poza ławicę.

Nasz przewodnik jest świetnym pływakiem

Jednak morze zazdrośnie strzeże swoich skarbów. Piekącym bólem przebija bębenki śmiałków, którzy odważyli się zapuścić w odmęty. U niewprawnych nurków, to właśnie uszy, a nie płuca pierwsze cierpią z powodu głębokości. Po kilku chwilach braknie też oddechu i instynkt przetrwania wypycha intruza na powierzchnię.

Nic nie zdradza... 

...co kryje się w środku

Następny punkt wycieczki to Szmaragdowa Grota. Wysoki brzeg Koh Mook wyłaniający się z fal, na pierwszy rzut oka niczym nie różni się od klifów dziesiątków okolicznych wysepek. Łódź zostaje na otwartym morzu, a my wpław zbliżamy się do kamiennej ściany, która otwiera się niskim korytarzem. Sklepienie zamyka się nisko nad naszymi głowami, a ciemność rozświetla tylko latarka przewodnika. Po kilkuset metrach widać światło, a sufit wznosi się. Jeszcze kilka ruchów ramion, a skalne ściany kończą się, stopy znajdują grunt. Przed oczami otwiera się widok na maleńką plażę ukrytą we wnętrzu wyspy. Gdyby chcieć kręcić kolejną część Jurassic Park, mógłby się on zaczynać właśnie tu.

Lunch ugotowała żona jednego z przewodników

Mieszkaniec tego domu lubi mieć daleko do najbliższego sąsiada